Opbengst en vervolg...

Onze beklimming bracht om en rond de 500 euro op!

Daar komt nog iets bij want dit najaar zal er in het Gooikse opnieuw een benefietavond ten voordele van het Educatieve project Inti Sisa georganiseerd worden.
Er zal een fotoreportage te zien zijn van de reis die we deze zomer in Ecuador maakten.
De mensen die in maart naar het Inti Sisa café kwamen weten wat ze kunnen verwachten, een reis naar Ecuador in beeld en klank. De informatie met de datum en locatie volgt weldra.

Gracias y hasta pronto!

Adios Ecuador

De strafste prestatie op de dag van de beklimming is tijdens de avond weggelegd. Een feestje op een marktje van Guamote met de beste muziek. Voor ik het weet zijn het opnieuw de laatste dagen  in Ecuador maar die schok is voor later, eerst zijn het feesten in Guamote. Vrijdag komt Guamote echt tot leven rond de opgebouwde arena en de latere optredens. Met vijftien Belgen kunnen we overal ongestoord mee genieten en mee beleven.  Zaterdag kom ik tijdens de middag op de juiste plaats terecht voor het gratis middagmaal. Een ode die ik vorig jaar schreef ter ere van het kanton krijgt nog een plaatsje in het avondprogramma van een gala. Zondag is de laatste en mooiste dag. Mijn vriend en medewerker van Inti Sisa studeert af in middelbaar onderwijs op afstand. Hij is tien jaar ouder als ik, die de eer krijg om zijn mantel aan te doen. Even later spelen we met onze muziekgroep voor een volle zaal afgestudeerden en families.

Op het feest bij de familie dat daarop volgt ben ik peter van de afgestudeerde. Deze verbinding houdt geen economische verwachtingen in. Na de toespraak is dat vooral drank uitdelen en met alle aanwezige vrouwen dansen. Ik word de volgende ochtend wakker met al mijn kleren nog aan. De afgestudeerde zit ’s morgens tot mijn verbazing op de hoekstenen van de straat. Ik word opnieuw verwelkomd om het feest verder te zetten. Het is al negen uur maar ik bemerk dat de maan nog steeds goed zichtbaar is en dat zolang kan gedronken worden. Als ontbijt krijg ik een cavia. Ik bedenk dat ik toch echt niet de beste plaats heb gekozen om naartoe te reizen maar de cavia is na enkele happen toch erg smaakvol en bij het afeten van de beentjes zelfs delicieus. Ik help mijn vriend naar bed en vertrek voor onbepaalde duur.

Ik zit op de bus naar de luchthaven en zie vanop de westelijke bergketen de Chimborazo met zoon vulkaan en op de oostelijke bergketen van Noord naar Zuid; Cotopaxi, Tungurahua, Altar en Shangai. Dat zijn er zes hoger dan vijf duizend meter in een halve hoofdomdraai. Een dag later ben ik thuis, dan is het hier avond. De volgende dag ben ik al gaan werken. Ik ben fysiek en vooral mentaal gedesoriënteerd. Het laatste zal nooit helemaal goed komen. Ik zou het wel opnieuw doen.

Nog een goede week wil ik wachten alvorens een vast bedrag van de opbrengst bekend te maken. Stortingen nadien blijven echter bij dezelfde organisatie, inti sisa, terechtkomen. De kleine bedragen leverden tot nu 145 euro op. Op de fiscaal aftrekbare bedragen heb ik nog geen overzicht. Bedankt en tot snel!!

Sponsoren aan cotopaxi2012



Maarten, Vincent, Laus en Dimitri op de Cotopaxi

1) Schenk een vrije bijdrage vanaf 5 euro

----------------------------------
BE71 8508 3021 0769 EUR
INTI SISA BELGICA
BIC SPAABE22
Beerselsestraat 16
1651 LOT
BELGIE
vermelding: cotopaxi2012
----------------------------------


2) Schenk een bijdrage vanaf 40 euro (fiscaal aftrekbaar):
-------------------------------
435-2099001-01
HUBEJE
Koninginnelaan 141
1030 Brussel
vermelding: Ecuador 711-Laus
------------------------------------

Cotopaxi2012: dag 2

Vertrek

Een uur na middernacht zijn we vertrokken. Het eerste half uur stappen de gidsen in sneltempo naar de gletsjer. Daar binden we stijgijzers aan en maken we ons met klimtouwen aan elkaar vast. Dimitri en ik bij Alberto, Maarten en Vincent volgen Segundo. De gids loopt voorop maar ik houd het touw regelmatig strak om niet te snel te gaan en de energie goed te doseren. Ik volg de techniek van de gids; rechterenkel in het ijs vastzetten, dan de volledige rechtervoet, linkervoet, en tenslotte het houweel vastzetten voor extra steun. Iedereen gaat vlot mee maar ik wil me zeker niet overschatten en ik geniet ongelooflijk van de tocht en het uitzicht. We krijgen zicht op verschillende vulkanen, onder meer de twee Illinizas en el Corazon in het Westen en de Chimborazo ten zuiden op meer dan honderd kilometer achter ons.

 

Zwarte sneeuw

Na twee uur en een half klimmen kom ik al in de problemen. Het begin van het einde want na de Chimborazo ervaring weet ik dat het slechts een kwestie van tijd is tot wanneer de grens bereikt is. Ik had een uur niet gedronken en tijdens een rustpauze vat men onmiddellijk kou. Mijn medeklimmers gaan wel nog vlot naar boven maar wanneer ik opgeef moet ook iemand anders terug mee omdat onze gids nooit met meer dan twee mensen stapt. Daarbij komen lastige hindernissen tijdens de tocht. Mijn volledige rechterbeen zakt door het sneeuwijs. We zullen verder nog veel spleten ontwijken waarvan de diepte niet altijd zichtbaar is. De aanhoudende concentratie en krachtinspanningen boven 5000 meter is zowel mentaal als fysiek veeleisend. Ik moet pauzeren en haal de thermos met coca thee uit de rugzak. Twee warme koppen thee met veel suiker geven nieuwe energie. Iets verder eet ik de snelle suikers boven die mijn mama mee gaf. Als iemand er mede voor gezorgd heeft dat ik goed voorbereid ben is het mama, met voedingsadvies en alle mogelijke ondersteuning. Met looptrainingen verzette ikzelf letterlijk en figuurlijk bergen. Wanneer ik tijdens de trainingen uitgeput raakte kon ik me de Cotopaxi vlakbij voorstellen, waar de berg en omstandigheden onomkeerbaar zijn.

 

Na de duisternis verschijnt het licht

Ik ben herboren en het idee dat er binnen een goed uur licht komt geeft nieuwe hoop. Op een bepaald moment zie ik de lichtjes van de hoofdstad Quito maar na een minuut beslissen mistwolken daar anders over. Nog later is er opkomend licht maar ook die zien we in mistige rook opgaan. Intussen gaat het beter net als de andere drie die nog steeds een frisse indruk geven. Zolang zij zich goed voelen is de kans op succes groter. De weg blijft echter eindeloos klimmen, de gidsen spreken over nog goed twee uur en daarin kan nog veel gebeuren. De spannendste doortocht is de muur. Langs de vertikale muur is er net genoeg plaats om de tippen van de voet neer te zetten en met behulp van het houweel een vijftal meter op te schuiven naar de volgende helling. Eens daar voorbij zit iedereen vol adrenaline en we maken even later nog eens vijf minuten tijd om te eten en te drinken. Er is ineens zo veel licht en zodat we de hoofdlampen kunnen uitzetten.

 

De laatste loodjes

De gids is niet positief over de verse sneeuwval. Dit heeft als gevolg dat het veel moeilijker is om te klimmen en er is lawinegevaar bij de afdaling. Segundo's voetstappen maken trappen waar we gemakkelijk in kunnen volgen. Na een uur spoormaken is Segundo ook heel diep gegaan en hij twijfelt door het gevaar van de losse sneeuw. Eens de wolken wijken vormen de zon en losse sneeuw een uiterst gevaarlijke combinatie. De gidsen benadrukken dat we krachten moeten overhouden voor de afdaling en hoe langer we blijven stijgen, hoe meer die krachten afnemen. Ons viertal blijft echter volgen en geeft aan gewoon door te gaan zolang zij doorgaan. We hebben nog een liter drank per persoon en enkele suikerbommen over. Zo dichtbij als we zijn is de wil groot. Ik zie de anderen ook diepgaan, bijna in de staat van de inzinking die ik halverwege had en dan mag het niet te lang meer duren. De kracht en het doorzettingsvermogen van de drie die nog maar net uit de jungle komen is buitengewoon indrukwekkend.  Door de verse sneeuw is het moeilijker en zwaarder vooruitgaan. Onze gids Segundo doet een immens zware inspanning bij het spoormaken. Telkens lijkt hij te stoppen, kijkt even rond maar gaat steeds weer door. 



Rokende Cotopaxi

Na zes uur klimmen zien we bovenaan een rotsmassief liggen. Ideaal voor een pauze. Alberto neemt de leiding in een verschroeiend tempo. Er komt rook door de rotsspleten. Wanneer Segundo aansluit zegt hij met een half lachje dat dit de krater is. We nemen een kijkje over de rotsen en zien een afdaling met zichtbaarheid tot tien meter: de krater. Volgens de gidsen zijn we op 5860 meter hoogte, op slechts vijf en twintig meter hoogte verschil met het hoogste punt aan onze zuidkant. De krater is ons doel en ik bedank de gidsen voor hun inspanningen. Iedereen valt elkaar in de armen. Om zeven uur dertig, na zes uur en een half klimmen is het ons gelukt. De wolken lijken in het Oosten stilaan plaats te maken voor zonlicht. de gidsen willen niet verder door het mogelijke gevaar van smeltende sneeuw tijdens de afdaling. We krijgen tien minuten rust voor we moeten afdalen. Het is ijskoud en een foto maken is ondraaglijk aan de vingers. Door de koude laten twee fototoestellen het meteen afweten. Het lukt nog net om enkele foto's te nemen maar de zichtbaarheid van het landschap is op dat moment quasi nihil. 



Snelle afdaling

Nu gaan de gidsen achterop. Tijdens de afdaling verwarmt het daglicht de bevroren kleren en handen. Alles klaart op en we krijgen de Chimborazo te zien die een goede 150 kilometer van ons verwijderd is. Op de vertikale muur zien we het gevaar van de afgrond, ik glijd verschillende keren weg en kan rekenen op Alberto om de Cotopaxi niet in twee minuten af te glijden. Na twee uur en een half zijn we duizend meter gezakt. Iedereen is vermoeid en daardoor dringt het amper door. We bereikten de krater, wel zeven en veertig meter lager dan de top aan de noordkant en geen zonsopkomst of mooi uitzicht op het moment van de krater maar dat maakt de inspanningen niet minder zwaar. Groot respect voor mijn klimmakkers, de gidsen en veel dank aan al de mensen die ons avontuur gevolgd en hebben.

De meeste steun die U ons kan betuigen is een kleine financiele bijdrage leveren aan het goede doel waarvoor we deze sponsoractie met succes uitvoerden. Bekijk bovenaan bij sponsoring hoe je kan steunen.

Dank U 

 



met Alberto in de krater

afdaling met zicht op Chimborazo



spleten in de gletsjer



de muur tijdens de afdaling



Cotopaxi2012: Dag 1

De ultieme voorbereiding begon bij Rodrigo Donoso, eigenaar van altamontana en een van de best gekende gidsen uit Ecuador. Altamontana organiseert trektochten in de bergen en is gespecialiseerd  in Andinisme. Hij woont in Urbina, het hoogstgelegen treinstation in Ecuador, op 3600 meter hoogte aan de voet van de Chimborazo vulkaan. Ik voelde me niet zo goed op de hoogte en viel moeilijk in slaap door de ijle lucht. Wanneer ik de volgende ochtend Rodrigo inlicht, geeft hij me meteen twee aspirines die de hoofdpijn verzachten en het bloed verdunnen dat op grote hoogte zwaarder wordt. Onze chauffeur is Delfin, dezelfde die me vorig jaar naar de Chimborazo bracht. Zijn broer, Alberto, moet ons op de berg gidsen. Alberto werkt in de refuge van de Chimborazo,  hij werkt daar om de week op 5000 meter hoogte en is dus redelijk goed geacclimatiseerd. Segundo, de tweede gids, is al twaalf jaar vaste gids op de Cotopaxi. Hij deed in het verleden soms de beklimming drie dagen achter mekaar. Ook Alberto werkte voordien al vier jaar op de Cotopaxi. Bij Rodrigo ben ik inmiddels zeker dat we in goede handen zijn. Dit is minstens even belangrijk als de eigen conditie.

In het laatste dorp voor we naar de Cotopaxi gaan pikken we de drie medeklimmers op. Maarten, Vincent en Dimitri zijn slechts twee dagen terug uit de jungle waar ze vier dagen verbleven op 250 meter hoogte! De dag nadien zijn ze meteen gaan moutainbiken van 2800 meter naar 3800 meter aan de noordkant van de Cotopaxi. We rijden naar de hoogste herberg en krijgen ons materiaal toegedeeld; botten, stijgijzers, klimriem en houweel. Na het middagmaal stappen we op traag tempo van 4000 meter naar 4800 meter in twee en een half uur tijd. De paarden volgen op een half uur met de bagage. Ter plaatse staan twee tenten gespannen. Een om in te slapen en een andere om te eten. Om 18u30 staat ons eten klaar. Een stevige pasta met een groot stuk kip. Volgens Maarten hebben Dimitri en Vincent voor het eerst genoeg gegeten met een enkel bord. Mijn hoofdpijn is over. Ik besluit net als de drie anderen diamax te nemen, een medicament dat de acclimatisatie versnelt. Om 19u15 gaan we slapen om ongeveer vier uur later op te staan voor het ontbijt en de beklimming vanaf middernacht.

Net als vorig jaar overkomt me hetzelfde als het jaar voordien op de Chimborazo. Het is onmogelijk om zo vroeg te slapen. Er gaan te veel gedachten door me heen en de spanning voor het moment van de beklimming is net te groot om weg te kunnen dommelen. Rodrigo deed me dezelfde ochtend om 6 uur opstaan om te kunnen slapen om 19u. Zonder succes. Ik realiseer me dat ik de volgende morgen aan het zwaarste punt van de beklimming zal staan met 24 uur zonder nachtrust. Om 23u val ik toch nog een goed half uur in slaap. Een minuut voor het afgaan van mijn wekker, om 23u44, word ik wakker. Iedereen maakt zich in sneltempo gereed. Ik voel me goed maar weet dat het een lange nacht zal worden. Voor het slapen was de berg mooi zichtbaar. Bij het opstaan schemert de maan achter een laag wolken.

Missie volbracht

Deze morgen hebben we alle vier de Cotopaxi beklommen tot de krater van de vulkaan.

Laatste bericht voor de cotopaxi

Urbina, 8u. Urbina is de herberg van de gids aan de voet van de Chimborazo op 3600m. Binnen een uur gaan we naar Lasso en rond de middag naar de Zuidkant van de Cotopaxi. Daar stappen we drie uur lang van 4000 tot 4800 meter hoogte met paarden die onze bagage dragen. Om 18u zijn we aan de kampplaats waar we eten en slapen in tenten. Om middernacht beginnen we aan de tocht van ongeveer zeven uur tot de krater op net geen 5900m. Daarna wacht ons een afdaling van nog eens zes uur tot het beginpunt. Waarschijnlijk hebben we binnen twee dagen opnieuw internet.

We doen deze beklimming voor een goed doel, onderwijs in Inti Sisa, Guamote, Ecuador. Je kan ons steunen door een klein bedrag te storten. Bekijk daarvoor de pagina ´sponsoring´ op deze blog.
Dank U wel. We zullen voorzichtig zijn!